Me A nis atdheu, si agim në zemër të dheut,
rrënjë e lashtë që mbin në gurët e Ilirisë,
ku Agroni e Teuta fjalët i ngjizën me dritë,
e lashtë si hija e një lisi të përjetshëm,
e fuqishme si vetë fryma që s’harrohet.
Kjo është gjuha që Skënderbeu ngriti në armë,
si thirrje lirie në jehonën e maleve të larta,
çdo germë një rrufe, çdo fjalë një betim,
që rrjedh nga gjaku dhe ndizet në shpirt,
një flamur që kurrë s’u përkul nën qiellin e vet.
Unë e kthej në urë mes ëndrrës e tokës,
ku fjala bëhet dritë në terrin e mendimit,
çdo varg është një udhëtim përtej kohës,
një pyetje pa përgjigje, një heshtje që flet,
gjuhë që mban peshën e amshimit mbi supe.
Me tingujt e saj më foli nana pranë djepit,
fjalë që s’janë vetëm tinguj, por rrënjë të shpirtit,
çdo “të dua” që shqiptoj është urdhër i dheut,
një amanet që shkon nga brezi në brez,
si lumë i thellë që nuk gjen kurrë fund.
Kjo gjuhë i flet yjeve që flenë mbi male,
mban peshën e historisë në çdo pëshpëritje,
është dheu, është qielli, është vetë frymëmarrja,
ajo lidh të shkuarën me të ardhmen e heshtur,
dhe çdo fjalë e saj mbart fatin e një kombi.
Me germat e saj shkruaj betimet më të thella,
me këtë gjuhë të them: Të dua, në dritën e mëngjesit,
ajo është rrënja, hiri dhe zjarri që digjet përjetësisht,
një gjuhë që s’vdes, por rilind në çdo zemër,
shqipja ime – urë e kohës, zëri i pavdekësisë.
Prishtinë me 21 shkurt 2025
